Ooit was ik controleur van chemische afvalstoffen bij het Ministerie van VROM en later deed ik de handhaving op alle afvalstoffen bij de DCMR Rijnmond. Ik controleerde en handhaafde dat het een lieve lust was, want van het milieu hadden wij kaaskoppen niet veel kaas gegeten.

Ik heb het over de jaren tachtig van de vorige eeuw. De jaren dat de AVR nog groot moest worden en je aan afvalverwerking nog niet schatrijk werd. Ik liep in die jaren met veiligheidsschoenen met zuurbestendige zolen een accuverwerkend bedrijf binnen om te voorkomen dat de gaten in mijn schoenen vielen van het accuzuur dat zo via de riolering werd weggespoeld.

Mensen en bedrijven maakten zich niet druk over minder afval produceren en afvalscheiding was amper aan de orde. De enige scheiding die ik tegenkwam als controleur van afvalverwerkende bedrijven waren zwart walmende open vaten waarin elektriciteitskabels werden verbrand om het koper schoon te branden.

Van de plasticsoep had nog niemand ooit gehoord. Afvaldumps door welvarende landen in de arme derdewereldlanden was aan de orde van de dag. De AVR werd er rijk aan toen jaren later wij, als welvarend Nederland, in opdracht van de Kroon veel van dat afval moesten terughalen.

Het waren de jaren dat politici nog bevlogen vanuit kennis & kunde politiek bedreven. Politicus Ad Lansink wist als gepromoveerde natuurwetenschapper met een Kamerbrede aangenomen motie een blijvende stempel te drukken op het Nederlandse afvalverwerkingsbeleid. Afval moest voortaan de Ladder van Lansink beklimmen! Preventie kreeg de hoogste prioriteit, gevolgd door uitsorteren en het als secundaire grondstof te hergebruiken. Als dit niet mogelijk was, moest gestreefd worden naar verbranding van afval, bij voorkeur natuurlijk met energieopwekking. De minst gewenste oplossingen waren storten en lozen.

Als jong controleur van afvalstoffen was ik verguld met deze nieuwe wijze van afvalverwerking. We gingen de aarde minder uitputten door het grondstoffengebruik te beperken. Niet meer al dat afval op een hoop gedonderd en de fik erin, maar scheiden en hergebruiken!

Ondertussen zijn we 40 jaar verder en de teleurstelling dat de afvalberg maar niet minder wordt is frustrerend. De hoeveelheid plastic blijft groeien en de plasticsoep is groter als ooit tevoren. Bewustwording en het gewoon met z’n allen willen leren dat het anders moet is harder nodig dan ooit!

Hoe teleurstellend dus om te zien dat dit Rotterdamse college besloten heeft om plastic van inwoners niet meer gescheiden in te zamelen, maar via een nascheiding door de AVR te laten doen.

Ik begrijp dat er slechts 7 % van het plasticafval gescheiden werd door inwoners. Ik begrijp dat nascheiding van plastic achteraf goedkoper is voor vooral de AVR. Maar ik begrijp ook dat dit de mentaliteit van inwoners om te scheiden aan de bron niet zal verbeteren. Erger, de omvang van de hoeveelheid huishoudelijk afval zal zeker weer gaan toenemen met minstens 7%. En toch besluit het college juist nu in al haar wijsheid om niet meer huisvuilcontainers te plaatsen. Nee de oplossing zit volgens dit college in handhavers en camera’s plaatsen. Ik snap dat wel want het college voorziet met hun eigen ingezette beleid dat inwoners op de vuist met elkaar zullen gaan om hun huishoudelijk afval in de container te kunnen dumpen.