De dagen rijgen zich aaneen in isolement in huis. Sinds ik niet meer dagelijks mijn boodschappen doe mis ik ook mijn dagelijkse loopje buiten. En die was eigenlijk voor mij net zo broodnodig als het brood dat ik tijdens dat loopje ging kopen.

En ondanks dat ik thuis ondertussen een regelmatig werkritme weet te ontwikkelen is het leven toch wat onwerkelijk geworden. Het eeuwige gehaast van het leven is gewoon stilgevallen. Wat hoogste prioriteit had om te doen, om te weten, om te regelen is ineens totaal niet belangrijk meer.

Ineens gaat het om mondkapjes, om steriele handschoenen, om testen of testvloeistof of nog vele malen erger om intensive care bedden! En dat in een Nederland waar de minister-president nog geen maand geleden over pochte, het land met de beste gezondheidszorg, met de hoogste kwaliteit aan medische ondersteuning.

En nog voordat de coronacrisis haar hoogtepunt bereikt blijkt dat we misschien wel in kwaliteit een hoge maatstaf in onze medische zorg voor mensen hebben, maar als het om de kwantiteit gaat zijn we ver, maar dan ook ver, beneden de maat bezig met de medische ondersteuning van de Nederlander.

Natuurlijk wist ik dat eigenlijk al heel lang, want hoe vaak hebben we de afgelopen jaren wel niet gehoord dat er te weinig handen aan het bed zijn in de zorg. Protesten, langzaam acties, stakingen, het heeft allemaal nooit wat mogen uithalen. Er is alleen maar meer en meer bezuinigd op de gezondheidszorg.

Hoe pijnlijk en verdrietig om dus nu te moeten constateren in deze virusoorlog dat we eigenlijk helemaal niet klaar zijn om die oorlog te voeren. Ineens blijkt het om een race tegen de klok te gaan om voldoende IC-bedden te hebben om de piek aan coronapatiënten te kunnen opvangen. Want wat gebeurt er als we niet genoeg IC-bedden hebben om die onvermijdelijke piek op te vangen? Wie komt er dan wel en wie komt er dan niet in aanmerking om een bed te bezetten?

Pijnlijke vraag

Bij Jinek werd daar deze week door twee artsen al een voorschot op die pijnlijke vraag genomen. Volgens haar gasten werden veel ouderen van hoge leeftijd nu al niet langer doorbehandeld en daarmee werden ze dus ook geen belasting van de karige IC-capaciteit. Het kwam bijna over als een geluk bij een ongeluk lijkt het wel! En wat te denken van de Volkskrant die in een opinieartikel op 18 maart al de vraag opwierp ‘Geef jong en fit voorrang op de intensive care’?

Ronduit een onmenselijke vraag dus die de komende week zeker al aan de orde zal zijn. Het was dus helemaal niet onlogisch dat in het tweede coronadebat dat gisteren in de kamer plaatsvond de vraag centraal stond hoeveel IC-bedden en beademingsapparatuur er volgende week beschikbaar zijn. Dat de minister onvoorbereid op deze vraag het debat in ging stelde mij dan ook allerminst gerust. Dat de minister onder zware druk van de Tweede Kamer toezegde dat er volgende week 500 IC-bedden extra zijn vind ik volledig ongeloofwaardig.

Waarom heeft de uitbreiding van 1150 IC-bedden naar minstens 2500 of nog wel meer IC-bedden niet de allerhoogste prioriteit? Waarom worden er niet direct miljoenen euro’s daarvoor uitgetrokken? Waarom worden er niet vele deskundigen die deze IC-ruimtes kunnen bouwen ingevlogen? We vliegen naar de maan, we bouwen wolkenkrabbers hoger dan de wolken, China ligt op een afstand van 7500 kilometer tegenwoordig direct naast de deur maar 1500 extra geavanceerde bedden met de daaraan gekoppelde beademingsapparatuur is een brug te ver?

Eerdere coronadagboeken van Ellen Verkoelen, fractievoorzitter 50Plus in Rotterdam:

https://dagblad010.nl/Columns/coronadagboek-

https://dagblad010.nl/Columns/coronadagboek-deel-3