Van economisch herstel profiteren sommige groepen in de maatschappij sneller dan andere, waardoor verschillen tussen arm en rijk zich duidelijker dan eerst aftekenen. Mede daarom is armoedebeleid terecht een van de belangrijkste thema's tijdens de aanstaande gemeenteraadsverkiezingen in Rotterdam.

Trots prijkt de stad namelijk tegenwoordig bovenaan de 'leuke lijstjes' op het gebied van architectuur en toerisme, maar op het gebied van armoedebestrijding is Rotterdam nog altijd niet waar het moet zijn. Gezinnen die moeten rondkomen van een bedrag rond het sociaal minimum hebben er weinig aan als er weer een mooi gebouw aan de Maas de skyline van de stad verrijkt terwijl ze zelf met grote schulden kampen. Armoede is in Rotterdam echter geen nieuw probleem. Eerder een spook dat de stad al lang achtervolgt. Een nieuwe aanpak is daarom broodnodig.

Het armoedebeleid tijdens de afgelopen collegeperiode vormde een trendbreuk met de jaren daarvoor. We stapten over op een andere benadering. Niet langer hoge geldbedragen uitkeren en daarnaast, inzetten op geldlessen en werk beschouwen als re-integratiemiddel en een weg uit de armoede. En wie werk vond maar nog steeds krap bij kas zat, kon rekenen op lastenverlichting. Het resultaat is dat nu fors minder mensen aangeven moeilijk rond te kunnen komen dan vier jaar geleden en een recordaantal mensen naar werk werd begeleid.

Wat de strijd tegen armoede nodig heeft is een cultuuromslag zoals die de laatste jaren is ingezet en die een lange adem nog heeft om zich echt te laten gelden. Dat vergt betere samenwerking tussen de gemeentelijke instanties en vooral een andere manier van denken dan de wijze waarop we het probleem in het verleden benaderden. Rotterdammers afhankelijk houden van een gemeentelijk bijstandsinfuus en ze verder vooral zo laten vind ik geen weg uit de armoede en biedt mensen geen perspectief. Dat houdt ze vooral in de armoede. Ze mee laten doen naar ieders kunnen, bij de maatschappij betrokken houden en als ze daartoe in staat zijn terugleiden naar werk, is een aanpak die Rotterdammers een weg uit de armoede biedt, leidt tot meer zelfbeschikking en minder afhankelijkheid van de overheid.

(Maarten Struijvenberg is wethouder Werkgelegenheid & Economie namens Leefbaar Rotterdam)