Heeft ook de gemeente Rotterdam zich in het verleden schuldig gemaakt aan het afwijzen van sollicitanten op basis van hun (buitenlandse) naam? Die vraagt dringt zich op sinds de nieuwe lijsttrekker van D66 in Rotterdam – Said Kasmi - gisteravond nu voor de tweede keer deze week een nieuwe en anonieme sollicitatieprocedure heeft voorgesteld voor gemeentefuncties.

Dat Kasmi (D66) straks als raadslid met succes particuliere bedrijven, die vanwege dit onderwerp op een zwarte lijst staan en komen, zal kunnen uitsluiten zaken te doen met de gemeente Rotterdam, is duidelijk. Daar krijgt de Marokkaans-Nederlandse D66-baas de meerderheid van de Rotterdamse gemeenteraad makkelijk voor mee. Niemand die dit wil. Er loopt nu al een onderzoek naar het gedrag van uitzendbureaus, die ervan worden verdacht bedrijven alleen dié werknemers aan te bieden om wie zij vragen.

Maar dat Said Kasmi na beëdiging als raadslid (of na zijn benoeming als wethouder indien D66 coalitiepartner wordt – Kasmi ambieert die functie) ook bevraagd zal worden over het aannamebeleid van de gemeente in het verleden, is duidelijk. Kennelijk weet hij als enige van het bestaan van misstanden op dat gebied, anders stel je zo’n nieuwe regeling niet voor.

Het anoniem solliciteren is trouwens een oud idee en verzonnen door de Haagse wethouder Rabin Baldewsingh van de PvdA. In Den Haag is het overigens niet goed af gelopen met Baldewsingh, die eind maart gefrustreerd de politiek verlaat. Hij vroeg in zijn stad ooit veel geld voor een standbeeld van Ghandi, voor de realisatie van een centrum voor het Hindustaans cultureel erfgoed en een Hindustaans Immigratiemonument. In Den Haag kwam hem dit op het gepubliceerde journalistieke verwijten te staan in de geest van: straks willen Kuzu en Ozturk een beeld van Erdogan.
Hoe?
In het weekblad Den Haag Centraal schreef columnist Jan D. Swart (ook Dagblad010): ‘’Gewoon even vergaderen, broodjes erbij, wijn, sfeertje van toffe linkse jongens, vervolgens jofel aan de subsidiepot rammelen zodat aan het einde van de avond de PvdA een opdracht kon verstrekken aan een kunstenaar die honger had. Lief toch? In dit land kan alles’.