Er worden met gespreide armen overal weer mooie banen aangeboden. Wauw! Maar het schijnt vooral een inheemse markt te zijn. Je moet Jansen heten. Karremans mag ook. Niet Swart, wat dat is al verdacht Jiddisch. Als ik nu 18 jaar zou zijn en een briljant voetballer kon ik met die naam alleen naar Ajax. Sneue grappenmakers hebben mij ook m’n hele leven al Sjaak genoemd.

Ik had best Jood willen zijn, maar ik ben het niet. Wel had ik de streken. Ik kon briljant declareren. Eigenlijk ben ik altijd veel meer koopman geweest dan journalist. Laatst nog een klimaatwetenschapper bij de aanleg van zijn windmolenpark het verschil moeten uitleggen tussen vrijstelling btw en het nultarief. Hij had geen flauw idee. Prompt vroeg ook hij of ik Jiddisch was. Ook bij intellectuelen zit het vooroordeel erin geramd.

De Mohammeds hebben het nog zwaarder. Vacatures blijken altijd net vijf minuten eerder aan hun neus voorbij te zijn gegaan. Het is een meurende truc waartegen het in duigen gevallen Links Verbond nu juist verbeten in opstand wilde komen. Maar toen bleek weer hoe goed het archief van het Israëlisch Weekblad op orde was.

Toch zit het toppunt van arbeidsdiscriminatie niet in de naam, maar in de leeftijd. Boven de 50 jaar maken bedrijven het namelijk helemaal van eieren. Boven de 50 word je in dit land zelfs opzettelijk de dood ingejaagd. Ik las in een advertentie: u moet in staat zijn om onder tijdsdruk te functioneren.

De kleinkunstacademie vroeg trouwens een duizendpoot. Dat kan zelfs Paul de Leeuw niet meer bolwerken.

Als ik aan Joden denk en aan Mohammeds denk ik aan Israël, de Ghaza, maar ook aan Moshe Dayan die met een lap voor z’n oog rechtstreeks uit een spannend jongensboek Egypte op de knieën kreeg. Ik was toen jong en onbedorven.

Rond Israël spookt ook Dries van Agt door mijn hoofd, Gretta Duisenberg, vooral zij en natuurlijk Nourdin el Ouali, die vier jaar geleden in kippendrift in een tweet Israël met ISIS vergeleek. Gevolg: Lodewijk Asscher deze week alsnog he-le-maal over de rooie. Ook Frits Barend in shock, en misschien zelfs Sjaak Swart. Alsof de slechte verstandhouding jood-moslim ronkend nieuw nieuws was. Wat een onzin.

Ik zal de laatste zijn om Nourdin el Ouali een hand boven z’n hoofd te houden, maar nu die nagemaakte Jesse Klaver hem actueel heeft uitgekotst, wil ik er wel van gezegd hebben dat ik waarschijnlijk de enige Nederlander was die de oude boosheid van de Nida-leider begreep toen hij aan tafel bij Pauw het verhaal vertelde van die spelende Palestijnse kinderen die aan een strand door Israëlische vliegtuigen waren weggevaagd. Ik bedoel: het stinkt daar aan twee kanten. Bovendien al zeventig jaar. De wereld is slecht. Maar ga dan niet als raadslidje van Rotterdam op een vliegafstand van zes uur een nijdig tweetje zitten forceren. Hou je er buiten, Cock. Toen Kees van Kooten dit zei was in Nederland geluk nog heel gewoon.

Dat doordrammen kan verbroederen is natuurlijk flauwekul. Drammen scheidt. El Ouali en ik hebben ’t nota bene drie dagen voor de joodse clash nog ter sprake gebracht. In mijn auto. Toen ging het over die hoofddoekjes bij de politie. Kappen, zei ik. Om er aan toe te voegen: geduld. De fout van Nida (PvdA, GroenLinks en SP) is om bij veteranen te willen forceren wat bij de jeugd nu al normaal is. Gaat niet lukken. Dat lukt pas als de veteranen de pijp uit zijn.

Tien dagen geleden geloofde ik heel even dat Nourdin el Ouali mij begreep.

Die bui van begrip had hij niet toen de PvdA aan het begin van deze week als eerste over die tweet uit 2014 begon te etteren. Hoeveel zou Nourdin hebben weggezweten toen hij begreep dat hij voor Lodewijk Asscher moest zwichten? Moslim-jood.

Hoeveel godvers op z’n islams zullen in Crooswijk en bij zijn buurvrouw Tante Truus, die fan was van Bep van Klaveren, te horen zijn geweest toen Jesse Klaver hem als halve Marokkaan door de goot liet zakken?
Geen idee.

Maar dat Nourdin als politicus een spindoctor mist is intussen duidelijk. Want hij had gewoon kunnen zeggen: ‘’Jongens, luister es. Ik ben 100% moslim. Ik vind het verschrikkelijk dat er in de oude beloofde land gemoord en gemarteld wordt, maar ik kwam vier jaar geleden op voor mijn geloofsgenoten. Er was een moment dat ik dacht: foute boel. Of zoals Bep van Klaveren het zei: krijg de pleuris allemaal. De tweet deugde dus van geen kant. Maar ik was even, op één avond, gedurende één minuut, buiten mijn zinnen. Ik voel weliswaar die ouwe woede, zoals Joden die ongetwijfeld ook voelen in soortgelijke omstandigheden, maar sorry, zand erover. Ik ben nu vier jaar ouder, wiser and sadder.’’

Nourdin, waarom die trots?
En een lach op je gezicht zou eveneens wonderen hebben gedaan.